YALAN DÜNYANIN MEYVESİ*

     Çoook uzun zamandır annelik şükrü temalı bir yazı yazmak istiyorum ama o isteğin geldiği saatlerde müsait olmuyorum. Az önce de niyetim oydu ama olmadı. Şimdi yazayım artık. Ali Fırat' lı hayatımızın ilk 9+12 ayı benim için hep vererek geçti. Sınırsız emek,sınırsız yorgunluk ve uykusuzluk. Ama yaşını doldurduğundan beri dengeler biraz daha benim lehime değişmeye başladı. Oğlum daha rahat zaman geçirmeye başladı,anne sütünü bıraktı, oyun oynamayı öğrendi. En önemlisi uyumayı öğrendi. Hala dönem dönem fabrika çıkış ayarlarına dönüyor ama sonra toparlıyor. Bu akşam mesela,ben az önceki yazıyı yazarken o yatağında sütünü içip kendi kendine uyudu.Mucize!
     Şimdilerde o kadar eğlenceli ve güzel bir çocuk ki,benim ona onun bana duyduğundan daha fazla ihtiyacım var sanki. Akşam işten eve çok yorgun olarak değil ama genelde sıkılmış olarak dönüyorum. Oğlumu gördüğüm ve onunla boğuşmaya başladığım anda atmosfer değişiveriyor. Dünya silikleşip kayboluveriyor. Tabi o sırada canım annem akşam yemeğini hazırlamış oluyor. Çalışan bir anne olarak akşam 18.00 de yemeğe oturabiliyorum. Bu da bir mucize. Aslında son derece sade olan akşamlarım Ali Fırat sayesinde oldukça neşeli (bir iki saat sonra delirmeye başlıyorum,o ayrı), annem sayesinde de konforlu geçiyor. Annemlerde yaşıyor olduğumuz için ve çocuğuma annem baktığı için kendimi dünyanın en şanslı evladı ve annesi gibi hissediyorum. Kocasızlığın böyle konforları ve pratik faydaları da yok değil yani.
     Genelde uyku öncesi ya da uyutma sırasında bir kavgamız oluyor. O uyumak istemiyor,ben diretiyorum uyuması için. Berbat bir anne olduğum için genelde çok kızıyorum ona. Ve bütün annelerin bildiği gibi o kızgınlık çocuk gözlerini kapatıp uyumaya başladığı anda pişmanlığa dönüşüyor. Onu uyutup kendim uyuyana kadar içimden sürekli olarak Tanrı'ya şükrediyorum onu bana armağan ettiği için. Sağlıklı bir çocuk dünyanın en büyük nimeti. Hele Ali Fırat gibi neşe küpü bir çocuk tadından yenmiyor. Çok hızlı büyüyor ve değişiyor ama,bazen üzülüyorum bu tatlı zamanları bitecek diye.
     Sanırım şu sıralar büyüme atağı yaşıyor. Her saat yeni bir şey öğreniyor.Tek kelimelik cümleleri bizi mutluluktan öldürüyor. Bugün horoz sesi çıkarmayı ve "horoz" demeyi öğrenmiş mesela. O kadar tatlı ötüyor ki...
    Sonuç olarak,artık çocuksuz insanlara kıskanarak ve özenerek bakmıyorum. Sonsuz kere şükürler olsun...
*Anneannem çocuk için böyle der,"yalan dünyanın meyvesi".

Yorumlar

  1. Bir Annenin Renkleri21 Şubat 2013 13:58

    Gerçekten de yalan dünyanın gerçek meyveleri onlar... Zaman o kadar çabuk akıp geçiyor ki yaşanan sıkıntılar da unutuluyor, dolu dolu neşeyle geçen anlar da. En iyisi anı yaşamak sanırım.
    Yavrunuzla baş başa sağlıkla, neşeyle geçen nice günler dilerim...

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

2022, Ben geldim!

     Merhaba!      Epeydir yazmıyordum. Büyük gelişmeler oldu, günler haftalar aylar çok yoğun geçti. Bir kızım oldu! Bu haber böyle mi verilir? Asıl böyle büyük haberler bam! diye verilir. Evet, bir kızım oldu. 20 Ağustos 2021 tarihinde, bir cuma sabahı saat 10.49'da boğuk bir sesle ağlayarak Kavaklıdere Ankara'da dünyaya geldi. Bütün aile merakla, heyecanla, sevinçle karşıladı. Pandemide olduğumuz için hastaneye girişler oldukça sınırlıydı. Eşim, annem, oğlum ve kardeşimle doğuma gittik. Evet, bu bizim için sınırlı girişti. Miniminicik bir bebekti, oğlum doğduğunda hayli iri olduğu için kızımız bizi şaşırttı. Adını Umay koyduk. Hamilelik boyunca onlarca isim düşündük, hatta bazı isimlerde karar kılacak olduk ama olmadı, son ay Umay koymaya karar verdik. Güzel de oldu. Adı gibi güzel olsun şansı bahtı. İki gece hastanede kaldıktan sonra eve geldik. Hastanede hissettiğim en yoğun şey açlıktı. Hamileliğim gebelik şekerinden dolayı diyet yaparak geçti. Evet, hamileyken diyet çok
Devamı

KAÇAN KOVALANIR

                Ne kadar bayağı veya daha kibar olacaksak eğer beylik geliyor kulağa değil mi? Ortaokulda bile böyle bir düstur benimsemedim. Aslında bu tarz şeylere hiç prim vermedim. Çünkü benim için tek bir şey vardı ilişkilerde, o da samimiyet ve içtenlik. Aileden gelen bir öğreti belki de. İlkokuldaki arkadaşlıklarımda bile önemli olan tek şey samimiyetti benim için. O çocuk dünyamı olduğu gibi açmak, ve arkadaşımın da bana açması. Biz evimize bir arkadaşımız misafir geldiğinde bile olanı olduğu gibi sererdik o kişinin önüne. Yani misafir modumuz olmazdı. Ev dağınıksa dağınık kalırdı, yemek varsa çıkarırdık, yoksa birlikte yapardık. Evde bir eksiklik veya yoksulluk varsa bunu da saklamaya çalışmazdık. Hatta kardeşler arasında laf dalaşına da ara vermezdik misafirimizin yanında. Şimdi düşünüyorum da aileden geliyor, evet. Kimileri anneden, kimileri babadan, kimileri ikisinden de. Şimdi düşünüyorum da bizi hayatın birçok zorluğuna karşı çok iyi hazırlarken ilişkilerin zorluğuna hiç
Devamı

"Dünyayı Güzellik Kurtaracak, Bir İnsanı Sevmekle Başlayacak Herşey"

      Ben ne zaman insanların veya dünyanın iyiliğine/kötülüğüne kafa yorsam bu şarkı dilime dolanır "dünyayı güzellik kurtaracak, bir insanı sevmekle başlayacak herşey..." Buna inanıyorum demek ki, başka şans da yok ki bizim gibiler için.      Öyle olaylar görüyor ve duyuyorum ki bazı insanların "kötülüğü" beni dehşete düşürüyor. Eski yeşilçam filmlerinde gerçekçi olmayacak kadar kesif ve abartılı kötü karakterler olurdu ya, işte onlardan da fena. Bazı insanlar var beciller, ya da çok hırslılar, kendi çıkarları için başka herkesi kolayca harcayabiliyorlar. Onları bir yere kadar anlayabiliyorum. Belli bir amaç doğrultusunda kötülük ediyorlar başkalarına, bana yanlış da gelse onlar için bir nedeni var. Ama gel gör ki sadece"kötü" olan insanları anlayamıyorum. "Kötülük" kötülük içindir gibi bir felsefeleri mi var acaba? Onların kaynağı nedir acaba? Zayıf karakter, kıskançlık, kompleks, çocuklukta yaşanmış travmalar,türlü psikolojik bozukluk v.s. o
Devamı