"herhangi seyler"

      Bugün 2 Mart 2021. Dün yazacaktım, fırsat olmadı. Bahar geliyor inceden. Ocak ve Şubat bitti mi gerisi düzlük bana. Pandemi bizde başlayalı bir sene oldu. İlk zamanların şaşkınlığı filan bu kadar uzun süre kapalı kalmanın bıkkınlığının yanında ne kadar hafifmiş. Bir senedir maskeyle geziyoruz. Aylardır haftasonu dışarı çıkmadık. Okullar ani bir kararla kapatılalı bir sene oldu. O gün bu işin bu kadar uzun süreceğini bilmiyorduk. birkaç ayda atlatılır ve normale döneriz diye düşünüyorduk. Heyhat! Hayat işte. Bugün haftada iki gün gidilecek şekilde okullar açıldı yeniden. Sabah bir heyecan oğlanı okula bıraktım. Çocuğun en çok istediği şey bütün sınıf arkadaşlarını bir arada görmek. Şu anda seyreltilmiş uygulama olduğu için sınıfı ikiye bölüyorlar. Bütün bu pandemi yasakları ve engelleri içinde beni en çok üzen çocukların okullarından, öğretmenlerinden, arkadaşlarından, oyunlarından, düzenlerinden ayrı kalması oldu. Bence hepsinin hayatında büyük bir kırılma yaşandı. Çocuklar doğar

Bağırarak dağlara doğru koşmak istiyorum. Duvarlardan, sınırlardan, kapılardan, maskelerden ve engellerden uzaklaşmak istiyorum. Mevsimlere kusur bulmak peşinde değilim ama kış bana ağır gelir genelde, daha doğrusu bende ağır geçer. Artık kışı sevmeye başlamıştım ki bu sene üzerine pandemi laneti çöktü. Şu anda hafta içi akşam, hafta sonu da tüm gün sokağa çıkmak yasak. Sadece hafta içi işe gelmek serbest. Kendimi bir kafesten başka bir kafese kapalı bir kutu içinde transfer ediliyormuş gibi hissediyorum. Her sabah arabaya binip iş yerine geliyorum. İş yeri dediğim yer, kocaman bir bina, içinde binlerce insan var. Önünde yürüyüş yapılamayacak kadar güdük bir bahçesi var. Başkaca da bir dinlenme alanı ve olanağı yok. Akşam da asansörle ofis katından otopark katına inip tekerlekli kafese binip eve geliyorum. Ev de kışın kapalı kutu haliyle. Yazarken bile fenalık geliyor. Dağlara taşlara, kırlara bayırlara atmak istiyorum kendimi, sanki ancak o zaman aldığım nefes bana yetecek gibi geliyo