KIŞ UYKUSU
Bağırarak dağlara doğru koşmak istiyorum. Duvarlardan, sınırlardan, kapılardan, maskelerden ve engellerden uzaklaşmak istiyorum. Mevsimlere kusur bulmak peşinde değilim ama kış bana ağır gelir genelde, daha doğrusu bende ağır geçer. Artık kışı sevmeye başlamıştım ki bu sene üzerine pandemi laneti çöktü. Şu anda hafta içi akşam, hafta sonu da tüm gün sokağa çıkmak yasak. Sadece hafta içi işe gelmek serbest. Kendimi bir kafesten başka bir kafese kapalı bir kutu içinde transfer ediliyormuş gibi hissediyorum. Her sabah arabaya binip iş yerine geliyorum. İş yeri dediğim yer, kocaman bir bina, içinde binlerce insan var. Önünde yürüyüş yapılamayacak kadar güdük bir bahçesi var. Başkaca da bir dinlenme alanı ve olanağı yok. Akşam da asansörle ofis katından otopark katına inip tekerlekli kafese binip eve geliyorum. Ev de kışın kapalı kutu haliyle. Yazarken bile fenalık geliyor. Dağlara taşlara, kırlara bayırlara atmak istiyorum kendimi, sanki ancak o zaman aldığım nefes bana yetecek gibi geliyo