"herhangi seyler"

   Günaydın,    Şubat ayının kendini bahar sanan günlerinin birinden bildiriyorum. Hava gerçekten güneşli ve güzel. Sabah maillerime bakarken "Bebek ve Ben" in bülteninden Canavan hastası Sarp'ın hikayesinin annesi tarafından anlatıldığı http://www.sarpadair.org/tr sitesinden haberdar oldum. Nedir ne değildir diye bakarken epeyce birşeyler okumuş bulundum. Tanrı'ya milyonlarca kez daha şükretmek için nedenlerim bir anda kafama sökün etti. Son derece basit ve anlık şeyleri problem eden bir insan olduğum için kendime bir kez daha çok kızdım. Ama değişen bişey olmayacak onu da biliyorum:) Tabiki kötüsünü görüp halimize şükür demek için haberdar olmayalım böyle şeylerden. Daha önemli olan farkında olmak ve farkındalık yaratmak. Ve en önemlisi bin kaplan gücündeki hatta onla da sınırlandırılamayacak kadar güçlü olan anneleri farketmek. Benim için dünyanın algısı değişiyor böyle anneleri ve kadınları tanıyınca,okuyunca,görünce. Ama hep kadınlar, özellikle anneler bu kadar

     Çoook uzun zamandır annelik şükrü temalı bir yazı yazmak istiyorum ama o isteğin geldiği saatlerde müsait olmuyorum. Az önce de niyetim oydu ama olmadı. Şimdi yazayım artık. Ali Fırat' lı hayatımızın ilk 9+12 ayı benim için hep vererek geçti. Sınırsız emek,sınırsız yorgunluk ve uykusuzluk. Ama yaşını doldurduğundan beri dengeler biraz daha benim lehime değişmeye başladı. Oğlum daha rahat zaman geçirmeye başladı,anne sütünü bıraktı, oyun oynamayı öğrendi. En önemlisi uyumayı öğrendi. Hala dönem dönem fabrika çıkış ayarlarına dönüyor ama sonra toparlıyor. Bu akşam mesela,ben az önceki yazıyı yazarken o yatağında sütünü içip kendi kendine uyudu.Mucize!      Şimdilerde o kadar eğlenceli ve güzel bir çocuk ki,benim ona onun bana duyduğundan daha fazla ihtiyacım var sanki. Akşam işten eve çok yorgun olarak değil ama genelde sıkılmış olarak dönüyorum. Oğlumu gördüğüm ve onunla boğuşmaya başladığım anda atmosfer değişiveriyor. Dünya silikleşip kayboluveriyor. Tabi o sırada canım anne

     Sanırım son yazımı yazdığımda havaalanına gidiyordum eşimi karşılamaya. Gittim de. Nirvana günlerinden bahsedeyim biraz,sadece zor zamanlarda yazıyor gibi olmayayım. Havaalanı yolunda heyecan strese dönüşmüştü,şiddetli yağmurun etkisiyle de trafik berbat haldeydi zaten. Tam iniş zamanı alana vardık. Öyle bir heyecan olamaz. Onu yeniden gördüğüm an kalbim gerçekten yerinden fırlayacaktı. Hani lisede uzaktan aşık olduğun çocuk vardır,günlerdir ortalıkta yoktur, merak edersin ama soramazsın kimseye nerede olduğunu,sonra bir gün kantinde ya da koridorda karşına çıkıverir de kalbin ağzına gelir ya işte ona benzer bir duygu. Sonrasında çok uzun saatler gerçekten yanımda olduğuna inanamayarak ve bir an olsun yanından ayrılmak istemeyerek geçti. O duyguların çok fazla detayına girmeyeceğim ama kendi öz kocama yeniden aşık olduğumu anlamış oldum. Adam delirmiş olduğumu düşünür diye duygularımın bir kısmını belli etmemeye çalıştım. Bir kez daha anladım ki aşkın mayası imkansızlık...Aşağıda

    Sevgili 1 Şubat 2013 günü,     Bence hakkında yazılacak bir yazıyı fazlasıyla hakettin artık. Öncelikle şu yaşadığımız berbat Ocak ayından sonra geldiğin için sana minnettarız. Umarım ağabeyinden daha iyi günler sunarsın bize. Bu yıl Ocak ayı öyle uzundu ki, üç ay mı sürdü,beş ay mı hiç bilmiyorum. Ocak ayını evvelden de sevmezdim ben. O kış hiç bitmeyecek, bahar ayları hiç gelmeyecek gibi gelir bana. Bu ocak ayı dipsiz kuyu oldu zaten. Bir kere ülke gündemi açısından hiç hoş değildi. Sevgili Mehmet Ali Birand'ı kaybettik, daha ne diyeyim. Arkasından Toktamış Ateş, Ahmet Mete Işıkara, Ferdi Özbeğen gibi insanların tanıdığı ve sevdiği isimler toprağa karıştı. Sonra iş arkadaşlarım işten çıkarıldı,günlerce soğuk rüzgarlar esti işyerinde. Bana bu ay için söz verilen sözleşme imzalanmadı,gündeme bile getirilmedi.     Bunlarla birlikte benim zamanımı en çok zorlaştıran eşimi beklemek oldu. 1 Ocak itibariyle 4 aylık ayrılığımızın son çeyreğine girmiştik ve artık günler sayılabilece