6 Dakika Yazıları
'ŞAHİDİYİM'
Şahidiyim çok ilginç zamanların. Tarihin, dünyanın, insanlığın kırılma noktalarının şahidiyim. Tarihe tanıklık etmek deniyor ya, sürekli tarihe tanıklık ediyoruz işte. Bir yandan yoruluyorum dehşete düşmekten, diğer yandan bağımlısı oluyorum. Dünyanın sonuna mı gelindi hakikaten? Kıyamet koparken din kitaplarında anlatıldığı gibi değil de böyle mi oluyor? Post-modern kıyamet! Gerçi salgından bütün insanlar kırılsa bile dünyanın yerle bir olacağı anlamına gelmiyor bu. İnsan olarak kibrimiz boyumuzu o kadar aşıyor ki sadece insan türünü tehdit eden bir durumun dünyanın sonu olmasından korkuyoruz. Senin sonun belki ama dünyanın niye sonu olsun? Belki de dünya insansız güzel günlerin, yılların ya da çağların eşiğinde şu anda. Kim bilir? Dünyayı insansız düşünmeye çalışalım mı insan aklımızla? Nasıl olurdu? Ağaçlar, denizler, akarsular, dağlar, taşlar, hayvanlar bir yol nefes alırdı bizsiz. Oh be!
'HİÇ UNUTMAM!'
Hiç unutmam yaşadığım bazı anları, bazı günleri. Bazı insanlar var, unutma ihtimalimin kalmadığı, ben bıraktığımda rüyalarımın bırakmadığı. Onlar da bende böyle yaşayacaklar sanırım. Dün aklıma geldi, adamla ilgili bir şeydi. Tamam, hatırladım şimdi. Gittiğimiz bir tatilde huysuzluk hatta domuzluk yapmıştı. Sonrasında kavga. 'Seni hiç affetmeyeceğim' diyen sesimi duydum bir anda. İçimde sıkışan o duygu bulutunu bu şekilde çıkarmaya çalıştım sanırım. Sonra dedim ki kendime, her şey bitiyor, dünya alt üst oluyor, sen hala bunlara mı öfkelisin? Bunu deyince de dinmedi öfkem. Bunu da böyle kabul ettim. Yarın ne olacağını bilemez haldeyken bile, hayatımın tozlu yığınından küçük parçalar seçip, elime alıp bir o yanına bir bu yanına bakıp inceliyor olmam ne garip!Demek ki insan böyle, kendi küçük dünyasından ve onun dışa yansımasından ibaret. Ya hep büyük meselelerle meşgul olanlar?
'ŞAŞKINIM'
Şaşkınım bu aralar. Hep şaşkınım. Olan bitene şaşkınım. Kendimde olan bitene, dışarıda olan biteni karşılama şeklime de şaşkınım. Dünyamız değişiyor. Hani şu nefret ettiğimiz dünya var ya, insan eliyle mahvedilmiş olan, hah işte o dünya değişiyor. Bazen panik halinde, bazen keder içinde izliyorum. Defalarca söylediğimi biliyorum 'dünyanın sonu gelsin artık' diye. Bazen şakasına, bazen kötülere karşı tüm içtenliğimle. O halde şimdi bu panik niye? Gelsin madem her şeyin sonu. Oluş biçimi hiç beklenmedik olduğu için şaşkınım belki de bu kadar. Bir anda yerlerin yarılıp dağların yerle bir olacağını mı düşünmüştüm? Gerçi o 'devlerin aşkı' nda oluyordu :) Ya da bir çift parmak şıklatmasıyla her şeyin toz olup 'yok' olacağını mı bekledim? Veya Tanrı'nın düğmeye basıp ışıkları kapatmasını, ya da sahnenin ağır kadife perdelerinin kapanmasını. 'Dünya dursun artık' derken yöntemle ilgili hiç düşünmemişim anlaşılan!
HAYDAR ERGÜLEN- ŞİFA DİZELERİ ile YAZMAK
' Biz seninle birbirimize inanarak uzak yaşadık'
İnandığımız için mi uzak yaşadık, yoksa artık birbirimize inanmadığımız için mi? Bence inandığımız için. Ben her defasında döneceğine inandım, sen her dönüşünde bıraktığını bulacağına. Daha nasıl olsundu ki inanmak?
' Bir adanın denizden ayrı kalması neyse,'
senin bizden uzak kalman oydu. Evet, ben senin denizindim. Oğlumuzla, evimizle, kedimizle, birlikte aldığımız eşyamızla, giderken bıraktığın her şeyle biz denizdik, sen bizden kopan ada. Ada denizden ayrı kalınca acı çeker mi?
' Sürgünde şifa olacak sözcükler yetiştirdik'
Seninkileri bilmem ama ben sana sürgünde şifa olacak sözcükler yetiştirdim. Kabul ettin mi, şifa buldun mu, yoksa hiç mi anlamadın bilemedim. Senin şu kapalı kutuluğun yok mu, ah! 'Sana ben şiirler sözler büyüttüm, sana ben hummalı aşklar büyüttüm...'
'Ve birbirimize sakladık'
Ben saklamak zorunda kaldım. Bazen içeride tutamıyorum yüzde elliyi, salıveriyorum sana. Ne kadarı kulağından, gözünden kalbine iniyor hiç bilmiyorum. Cevapların öyle sıradan, öyle aynı ki. 'Ben de' kabilinden ucuz yollu durumdan yırtma sözcükleri. Belki şifa sözcüklerini kendine sakladın, belki de hiç olmadılar. Bilemiyorum.
Şahidiyim çok ilginç zamanların. Tarihin, dünyanın, insanlığın kırılma noktalarının şahidiyim. Tarihe tanıklık etmek deniyor ya, sürekli tarihe tanıklık ediyoruz işte. Bir yandan yoruluyorum dehşete düşmekten, diğer yandan bağımlısı oluyorum. Dünyanın sonuna mı gelindi hakikaten? Kıyamet koparken din kitaplarında anlatıldığı gibi değil de böyle mi oluyor? Post-modern kıyamet! Gerçi salgından bütün insanlar kırılsa bile dünyanın yerle bir olacağı anlamına gelmiyor bu. İnsan olarak kibrimiz boyumuzu o kadar aşıyor ki sadece insan türünü tehdit eden bir durumun dünyanın sonu olmasından korkuyoruz. Senin sonun belki ama dünyanın niye sonu olsun? Belki de dünya insansız güzel günlerin, yılların ya da çağların eşiğinde şu anda. Kim bilir? Dünyayı insansız düşünmeye çalışalım mı insan aklımızla? Nasıl olurdu? Ağaçlar, denizler, akarsular, dağlar, taşlar, hayvanlar bir yol nefes alırdı bizsiz. Oh be!
'HİÇ UNUTMAM!'
Hiç unutmam yaşadığım bazı anları, bazı günleri. Bazı insanlar var, unutma ihtimalimin kalmadığı, ben bıraktığımda rüyalarımın bırakmadığı. Onlar da bende böyle yaşayacaklar sanırım. Dün aklıma geldi, adamla ilgili bir şeydi. Tamam, hatırladım şimdi. Gittiğimiz bir tatilde huysuzluk hatta domuzluk yapmıştı. Sonrasında kavga. 'Seni hiç affetmeyeceğim' diyen sesimi duydum bir anda. İçimde sıkışan o duygu bulutunu bu şekilde çıkarmaya çalıştım sanırım. Sonra dedim ki kendime, her şey bitiyor, dünya alt üst oluyor, sen hala bunlara mı öfkelisin? Bunu deyince de dinmedi öfkem. Bunu da böyle kabul ettim. Yarın ne olacağını bilemez haldeyken bile, hayatımın tozlu yığınından küçük parçalar seçip, elime alıp bir o yanına bir bu yanına bakıp inceliyor olmam ne garip!Demek ki insan böyle, kendi küçük dünyasından ve onun dışa yansımasından ibaret. Ya hep büyük meselelerle meşgul olanlar?
'ŞAŞKINIM'
Şaşkınım bu aralar. Hep şaşkınım. Olan bitene şaşkınım. Kendimde olan bitene, dışarıda olan biteni karşılama şeklime de şaşkınım. Dünyamız değişiyor. Hani şu nefret ettiğimiz dünya var ya, insan eliyle mahvedilmiş olan, hah işte o dünya değişiyor. Bazen panik halinde, bazen keder içinde izliyorum. Defalarca söylediğimi biliyorum 'dünyanın sonu gelsin artık' diye. Bazen şakasına, bazen kötülere karşı tüm içtenliğimle. O halde şimdi bu panik niye? Gelsin madem her şeyin sonu. Oluş biçimi hiç beklenmedik olduğu için şaşkınım belki de bu kadar. Bir anda yerlerin yarılıp dağların yerle bir olacağını mı düşünmüştüm? Gerçi o 'devlerin aşkı' nda oluyordu :) Ya da bir çift parmak şıklatmasıyla her şeyin toz olup 'yok' olacağını mı bekledim? Veya Tanrı'nın düğmeye basıp ışıkları kapatmasını, ya da sahnenin ağır kadife perdelerinin kapanmasını. 'Dünya dursun artık' derken yöntemle ilgili hiç düşünmemişim anlaşılan!
HAYDAR ERGÜLEN- ŞİFA DİZELERİ ile YAZMAK
' Biz seninle birbirimize inanarak uzak yaşadık'
İnandığımız için mi uzak yaşadık, yoksa artık birbirimize inanmadığımız için mi? Bence inandığımız için. Ben her defasında döneceğine inandım, sen her dönüşünde bıraktığını bulacağına. Daha nasıl olsundu ki inanmak?
' Bir adanın denizden ayrı kalması neyse,'
senin bizden uzak kalman oydu. Evet, ben senin denizindim. Oğlumuzla, evimizle, kedimizle, birlikte aldığımız eşyamızla, giderken bıraktığın her şeyle biz denizdik, sen bizden kopan ada. Ada denizden ayrı kalınca acı çeker mi?
' Sürgünde şifa olacak sözcükler yetiştirdik'
Seninkileri bilmem ama ben sana sürgünde şifa olacak sözcükler yetiştirdim. Kabul ettin mi, şifa buldun mu, yoksa hiç mi anlamadın bilemedim. Senin şu kapalı kutuluğun yok mu, ah! 'Sana ben şiirler sözler büyüttüm, sana ben hummalı aşklar büyüttüm...'
'Ve birbirimize sakladık'
Ben saklamak zorunda kaldım. Bazen içeride tutamıyorum yüzde elliyi, salıveriyorum sana. Ne kadarı kulağından, gözünden kalbine iniyor hiç bilmiyorum. Cevapların öyle sıradan, öyle aynı ki. 'Ben de' kabilinden ucuz yollu durumdan yırtma sözcükleri. Belki şifa sözcüklerini kendine sakladın, belki de hiç olmadılar. Bilemiyorum.
Yorumlar
Yorum Gönder