Eveeet,
Aylardan sonra nihayet yeniden yazıyorum. Büyük ihtimalle bu yılın son yazısı olacak. Yılı hasta ve moralsiz olarak bitiriyorum. En çok da yorgun. Haftanın son mesai günü insan nasıl bir ruh ve beden halinde olursa ben de yılın son haftası öyleyim. 31 Aralık-1 Ocak arasında herşeyin refresh olmasını bekliyorum.
2012 yılı benim için pek durgun bir yıl olmadı zaten.Önce paldır küldür işten ayrıldım.Sonra boşta kaldım. O günlerde oğlumla sürekli birlikte olmanın tadını çıkardım. İlk haftalar gerçekten çok keyifli geçti. Sonra Kpss hazırlığı başladı bende.Ufak ufak bakayım derken son ay hummalı bir çalışmayla geçti. O dönemde müthiş bir bunalımın içine düşmüştüm artık. Başlangıç noktasını hatırlamıyorum ama aylarca çok depresif,agresif ve mutsuz bir insan oldum. Ve tabi ki eşimle olan sorunlarımız da tavan yaptı o dönemde. Hangisi sebep,hangisi sonuçtu onu da hatırlamıyorum şu anda ama çok yıpratıcı ve uzun bir dönemdi. Öyle ki arada kendime ısmarladığım bir haftalık İstanbul tatili bile toparlamaya yetmedi. Sonra bir de Doğu Karadeniz gezisi patlattık. Aklıma gelmişken bir ara oturup onunla ilgili de yazayım. Sonra yine döndük kürkçü dükkanına. Benim için bu yıla damgasını vuran duygu yaşadığım yeri değiştirme isteğiydi. Sırf bunun için Kpss ye girdim. Daha medeni bir yere atanıp gideriz diye,ama ne oldu plan bozma perisi iş başındaydı ve ben daha tercih yapmadan eşim Suudi Arabistan'a gitmeye karar verdi ve gitti! Ve sorunlarımıza bu şekilde "pause" demiş olduk. Eşim yurtdışına çıkmaya hazırlanırken ben de kendim için yapabileceğim en iyi şeyi yaptım ve yeniden işe başladım. Üstelik yaşadığım yer için çalışılabilecek en iyi yerlerden birinde. Sonra o valizini alıp havaalanının yolunu tutarken ben de oğlumu alıp annemlerin evine yerleştim bir miktar eşyayla. Ve birimiz Suudi Arabistan'da, birimiz Gaziantep'te yeni bir düzen kurma ve alışma ama çok da alışmama(1 yıl süre için) sürecine girdik.
3 ay oldu yeni düzenimize. Arabistan cephesi nasıl bilmiyorum ama bizim burada işler fena değil. Kocasız ve babasız bir anne-oğul olarak yaşıyoruz. İşte bu aşamada aile denen şey devreye girdi, bizi o kadar iyi kucakladılar ki belki de o yüzden kolay atlattık alışma evresini. Bekarken nereden bilirdim insana ailenin evlendikten sonra daha çok lazım olduğunu. Sağolsunlar yanımda oldular,ben nasıl 5 sene önce herşeyimi,düzenimi,evimi,arkadaşlarımı,yaşadığım şehri, en önemlisi hayallerimi bırakıp onların yanında olduysam onlar da şimdi benim yanımda oldular. Yeni bir aile düzeni kurmuş olduk anne evinde. Hayatımdan ev işleri ve evle ilgili milyon tane angarya iş çıkınca epeyce zaman kalıyor bana. Ben de bu zamanımı ailemle lak lak yapmaya ve oğlumla ilgilenmeye ayırıyorum.
Yeni işime de alıştım. Zaten benim için artık pek sorun olmuyor o süreç. Ama gerçekten hiç hoşlanmıyorum bir işyerinde yeni olmaktan, orada geçen bön ilk günlerden. Ne kadar sevmiyosam o kadar da çok başıma geliyor. Şimdi alışıyorum buraya ama Haziran ayında kadro için tercih yapacağım ve büyük ihtimalle başka bir kuruma geçeceğim. Bunları söylerken bile içimdeki kenardan bir ses kıs kıs gülüyor sanki. Hayatımdaki hiç ama hiçbirşey planladığım ya da öngördüğüm gibi olmuyor çünkü. Bu işin sırrına vakıf olamadım hala. Plan yapmamaya epey alıştım ama yine de bir adım atabilmek için en zından bazı tahmin ve öngörülerde bulunmak gerekiyor.
Bakış açısını biraz daha genişletince 2012 yılı dünya için çok talihsiz ve kıyımlarla dolu bir yıldı. Dünyanın birçok yerinde bir sürü insan haketmediği şekilde hayatını kaybetti. Savaş, terör, cinayet, kazalar,ölen insanlar ve geride kalan yaşayan ölüler...İşte onlardan biri olmadığım için kendimi şanslı ve mutlu hissediyorum.
İlkokuldayken yeni yıl konulu resim çizerdik. Resim defterinin sayfasını bir çizgiyle ortadan ikiye bölerdik. Bir tarafa bitmekte olan yılı yazar altına yaşlı,yorgun ve bastonlu bir adam çizerdik. Diğer tarafa da yeni yılı yazar altına genç ve sağlıklı birini çizerdik. Ayrımlar o kadar netti kafamızda ve resimlerde. İHatta şöyle de bir sloganı vardı o resimlerin:
"Güle güle eski yıl, hoşgeldin yeni yıl."
Aylardan sonra nihayet yeniden yazıyorum. Büyük ihtimalle bu yılın son yazısı olacak. Yılı hasta ve moralsiz olarak bitiriyorum. En çok da yorgun. Haftanın son mesai günü insan nasıl bir ruh ve beden halinde olursa ben de yılın son haftası öyleyim. 31 Aralık-1 Ocak arasında herşeyin refresh olmasını bekliyorum.
2012 yılı benim için pek durgun bir yıl olmadı zaten.Önce paldır küldür işten ayrıldım.Sonra boşta kaldım. O günlerde oğlumla sürekli birlikte olmanın tadını çıkardım. İlk haftalar gerçekten çok keyifli geçti. Sonra Kpss hazırlığı başladı bende.Ufak ufak bakayım derken son ay hummalı bir çalışmayla geçti. O dönemde müthiş bir bunalımın içine düşmüştüm artık. Başlangıç noktasını hatırlamıyorum ama aylarca çok depresif,agresif ve mutsuz bir insan oldum. Ve tabi ki eşimle olan sorunlarımız da tavan yaptı o dönemde. Hangisi sebep,hangisi sonuçtu onu da hatırlamıyorum şu anda ama çok yıpratıcı ve uzun bir dönemdi. Öyle ki arada kendime ısmarladığım bir haftalık İstanbul tatili bile toparlamaya yetmedi. Sonra bir de Doğu Karadeniz gezisi patlattık. Aklıma gelmişken bir ara oturup onunla ilgili de yazayım. Sonra yine döndük kürkçü dükkanına. Benim için bu yıla damgasını vuran duygu yaşadığım yeri değiştirme isteğiydi. Sırf bunun için Kpss ye girdim. Daha medeni bir yere atanıp gideriz diye,ama ne oldu plan bozma perisi iş başındaydı ve ben daha tercih yapmadan eşim Suudi Arabistan'a gitmeye karar verdi ve gitti! Ve sorunlarımıza bu şekilde "pause" demiş olduk. Eşim yurtdışına çıkmaya hazırlanırken ben de kendim için yapabileceğim en iyi şeyi yaptım ve yeniden işe başladım. Üstelik yaşadığım yer için çalışılabilecek en iyi yerlerden birinde. Sonra o valizini alıp havaalanının yolunu tutarken ben de oğlumu alıp annemlerin evine yerleştim bir miktar eşyayla. Ve birimiz Suudi Arabistan'da, birimiz Gaziantep'te yeni bir düzen kurma ve alışma ama çok da alışmama(1 yıl süre için) sürecine girdik.
3 ay oldu yeni düzenimize. Arabistan cephesi nasıl bilmiyorum ama bizim burada işler fena değil. Kocasız ve babasız bir anne-oğul olarak yaşıyoruz. İşte bu aşamada aile denen şey devreye girdi, bizi o kadar iyi kucakladılar ki belki de o yüzden kolay atlattık alışma evresini. Bekarken nereden bilirdim insana ailenin evlendikten sonra daha çok lazım olduğunu. Sağolsunlar yanımda oldular,ben nasıl 5 sene önce herşeyimi,düzenimi,evimi,arkadaşlarımı,yaşadığım şehri, en önemlisi hayallerimi bırakıp onların yanında olduysam onlar da şimdi benim yanımda oldular. Yeni bir aile düzeni kurmuş olduk anne evinde. Hayatımdan ev işleri ve evle ilgili milyon tane angarya iş çıkınca epeyce zaman kalıyor bana. Ben de bu zamanımı ailemle lak lak yapmaya ve oğlumla ilgilenmeye ayırıyorum.
Yeni işime de alıştım. Zaten benim için artık pek sorun olmuyor o süreç. Ama gerçekten hiç hoşlanmıyorum bir işyerinde yeni olmaktan, orada geçen bön ilk günlerden. Ne kadar sevmiyosam o kadar da çok başıma geliyor. Şimdi alışıyorum buraya ama Haziran ayında kadro için tercih yapacağım ve büyük ihtimalle başka bir kuruma geçeceğim. Bunları söylerken bile içimdeki kenardan bir ses kıs kıs gülüyor sanki. Hayatımdaki hiç ama hiçbirşey planladığım ya da öngördüğüm gibi olmuyor çünkü. Bu işin sırrına vakıf olamadım hala. Plan yapmamaya epey alıştım ama yine de bir adım atabilmek için en zından bazı tahmin ve öngörülerde bulunmak gerekiyor.
Bakış açısını biraz daha genişletince 2012 yılı dünya için çok talihsiz ve kıyımlarla dolu bir yıldı. Dünyanın birçok yerinde bir sürü insan haketmediği şekilde hayatını kaybetti. Savaş, terör, cinayet, kazalar,ölen insanlar ve geride kalan yaşayan ölüler...İşte onlardan biri olmadığım için kendimi şanslı ve mutlu hissediyorum.
İlkokuldayken yeni yıl konulu resim çizerdik. Resim defterinin sayfasını bir çizgiyle ortadan ikiye bölerdik. Bir tarafa bitmekte olan yılı yazar altına yaşlı,yorgun ve bastonlu bir adam çizerdik. Diğer tarafa da yeni yılı yazar altına genç ve sağlıklı birini çizerdik. Ayrımlar o kadar netti kafamızda ve resimlerde. İHatta şöyle de bir sloganı vardı o resimlerin:
"Güle güle eski yıl, hoşgeldin yeni yıl."
Eski yılı da sakallı beli iki büklüm bastonlu bir dedeyle gösterirdik. Şimdi nedense o dedenin elindeki bastonu biz insanlara dik tutup gözümüzün içine bakarak pis pis güldüğünü hissediyorum :))))
YanıtlaSilHülya